Making movies
Door: Yvonne
Blijf op de hoogte en volg Yvonne
29 Oktober 2012 | Indonesië, Batam Centre
Er wordt hier op Batam momenteel een televisie serie gemaakt die “Serangoon Road” heet. Het is een detective drama wat zich afspeelt in Singapore in de jaren 60. Het is een productie van het Australische ABC netwerk en HBO Asia. Omdat er in de jaren 60 heel veel expats in Singapore rondliepen hebben ze heel veel blanke extra’s nodig. Douglas, mijn baas werd door iemand gebeld die op zoek was naar blanke expats. Aangezien er veel expats bij Goodies komen werd hij benaderd om ze aan te leveren. Hij vroeg of ik het leuk zou vinden om een dagje naar de set te gaan. Leuk, waarom niet. Hij had ook nog 5 mannen op de kop kunnen tikken en wij werden de volgende dag om 10.00 uur bij Goodies opgehaald. We hadden geen idee wat ons te wachten stond maar we waren toch wel verbaasd toen we daar aankwamen. Het was echt heel groots opgezet. Een grote filmstudio met alles erop en eraan. Ik kijk niet zoveel naar films maar de hoofdspeelster is ene Joan Chen, een Chinese actrice die ook in de “Last emperor” heeft gespeeld, zij schijnt hier heel bekend te zijn! Het wordt begin januari op HBO uitgezonden. Dit kanaal is niet te zien in Europa maar wel in China, dus Lin en Geraldine, jullie kunnen het waarschijnlijk wel zien.
Toen we aankwamen werden we gelijk naar “wardrobe” gestuurd om ons te verkleden. Twee kerels moesten zich als marinier verkleden en de andere 3 als zakenlui. Ik hield mijn hart vast wat ze voor mij in petto hadden maar het viel gelukkig mee. Een schattig roze jurkje, gelukkig mocht ik mijn eigen schoenen aanhouden. Maar ja, dat zegt misschien wel iets over mijn schoenenmode! Sorry Lies, het waren die leuke Esprit sandaaltjes die ik ooit van jou heb gehad. Die waren waarschijnlijk ook mode in de jaren 60! Sieraden allemaal uit want die waren te modern en ik kreeg ook nog een oubollige handtas mee. Verkleed door naar “haar en make-up”. Mijn haar werd opgestoken en de make-up wat zwaarder aangebracht en ik was “good to go”. Er werd die dag buiten gefilmd. Seragoon Road was helemaal nagebouwd. Het zag er werkelijk heel echt uit. Lekker, want er waren veel terrasjes waar we heerlijk in de zon konden luieren.
Ik kreeg een “echtgenoot” en we moesten door de straat slenteren als toeristen. Er waren ook wel 75 Indonesische extra’s, zij waren marktlui, batcha rijders, kopers enz enz. De kippen die rondliepen waren ook echt. Alles moest er zo authentiek mogelijk uitzien. Iedereen kreeg opdrachten, waar naar toe te lopen, waar naar te kijken enz. En inderdaad toen het hele spul in beweging kwam zou je zo op een echte markt kunnen lopen. Het begon met: take nummer en dan Background ACTION. Iedereen begon te lopen. Als de sirene ging dan werd er geroepen: Cut and back to position. Dit werd herhaald, herhaald, herhaald en nog eens herhaald. Het leek Groundhog Day wel! Sommige scenes werden wel 10x herhaald. Zo ging het de hele middag door vanuit verschillende posities. Wel een gedoe, elke keer die camera’s op andere punten opstellen, weer afbreken, rails verleggen, enz. Het was dus ook veel rondhangen totdat de cameraploeg weer klaar was. De crew bestond wel uit 50 man. Het zag er allemaal heel erg ongeorganiseerd uit maar alles verliep zoals gepland. Ik werd ook nog van echtgenoot gewisseld. Lekker zeg! Als enige blanke vrouw in een roze jurk zullen degene die opletten denken dat ik daar aan het scharrelen ben! Er waren natuurlijk ook pauzes voor lunch en diner. Er was een hele grote kantine waar iedereen kon eten. De expats aten met de crew terwijl de Indonesiërs kant en klaar maaltijden kregen om in een speciaal voor hen, neergezette tent, op te eten. Misschien was het de bedoeling dat wij daar ook aten maar wij zijn gewoon de kantine ingestapt en gaan eten en er was niemand die er iets van zei, dus zal het wel goed geweest zijn!
Ik was maar een extra voor de achtergrond maar er stond wel om de 10 minuten iemand aan me te pulken om meer haarlak in mijn haar te spuiten of mijn lippen te stiften(let wel, iedereen met het zelfde lippenkwastje). Allemaal heel professioneel.
Na het avondeten moest ik een andere jurk aan, de producer zei dat ik anders teveel op zou vallen! Haha, ik ben de enige blanke vrouw met blond haar, ik denk niet dat een andere kleur jurk veel uit zal maken. Mijn haar bleef gewoon hetzelfde! Maar ja, het zal wel!
Er werd een avond scene gefilmd in Chinatown. De straten werden helemaal nat gespoten en er liepen overal mannen met rokende blikken om mist te maken. Het zag er echt heel goed uit. De mariniers hadden het ook goed naar hun zin want die moesten hoertjes versieren! De zakenlui gingen zich vervelen want er waren wel barretjes maar geen drank en ze zeurden constant dat ze bier wilden drinken! Zij vroegen aan de producer of ze naar huis konden gaan. Dan zal ik even jullie agent bellen was haar antwoord! AGENT! Haha het bleek dat we een agent hadden, hij heet Herman en het was degene die ons op gehaald had! Hier in Indonesie pikt iedereen wel een graantje mee en ze halen natuurlijk wel een deel van je honorarium af! We krijgen officieel 1 miljoen om mee te doen maar Herman krijgt 100.000 voor zijn services. Het is ook allemaal net echt!
Helaas kon ik amper foto’s maken want fotograferen en video’s maken was ten strengste verboden. Ik heb er stiekem een paar gemaakt maar echt veel kun je er niet op zien.
Ik vond het een hele leuke ervaring en als ik nu naar de tv kijk besef ik dat een show van een uur waarschijnlijk een jaar heeft geduurd om te maken! Ik dacht dat het een “one off” zou zijn maar……….. mijn “agent” heeft alweer gebeld of ik morgen ook kan komen. Ik denk dat ik nog wel veel gevraagd zal worden want er zijn heel weinig expat vrouwen hier. Hij vroeg ook al gelijk of ik vriendinnen had die misschien ook wilden komen. Pech! Ik ken wel een paar expat vrouwen maar die hebben allemaal kleine kinderen en kunnen niet de hele dag weg. Ik kwam pas om 1.00 uur ’s nachts thuis! Ook zal het niet gemakkelijk zijn om veel expat mannen te vinden want die werken allemaal overdag. Ach, ik vind het wel leuk en het is toch ook weer een hele bijzondere ervaring. Wie weet wat ik morgen weer aankrijg!
Toen we aankwamen werden we gelijk naar “wardrobe” gestuurd om ons te verkleden. Twee kerels moesten zich als marinier verkleden en de andere 3 als zakenlui. Ik hield mijn hart vast wat ze voor mij in petto hadden maar het viel gelukkig mee. Een schattig roze jurkje, gelukkig mocht ik mijn eigen schoenen aanhouden. Maar ja, dat zegt misschien wel iets over mijn schoenenmode! Sorry Lies, het waren die leuke Esprit sandaaltjes die ik ooit van jou heb gehad. Die waren waarschijnlijk ook mode in de jaren 60! Sieraden allemaal uit want die waren te modern en ik kreeg ook nog een oubollige handtas mee. Verkleed door naar “haar en make-up”. Mijn haar werd opgestoken en de make-up wat zwaarder aangebracht en ik was “good to go”. Er werd die dag buiten gefilmd. Seragoon Road was helemaal nagebouwd. Het zag er werkelijk heel echt uit. Lekker, want er waren veel terrasjes waar we heerlijk in de zon konden luieren.
Ik kreeg een “echtgenoot” en we moesten door de straat slenteren als toeristen. Er waren ook wel 75 Indonesische extra’s, zij waren marktlui, batcha rijders, kopers enz enz. De kippen die rondliepen waren ook echt. Alles moest er zo authentiek mogelijk uitzien. Iedereen kreeg opdrachten, waar naar toe te lopen, waar naar te kijken enz. En inderdaad toen het hele spul in beweging kwam zou je zo op een echte markt kunnen lopen. Het begon met: take nummer en dan Background ACTION. Iedereen begon te lopen. Als de sirene ging dan werd er geroepen: Cut and back to position. Dit werd herhaald, herhaald, herhaald en nog eens herhaald. Het leek Groundhog Day wel! Sommige scenes werden wel 10x herhaald. Zo ging het de hele middag door vanuit verschillende posities. Wel een gedoe, elke keer die camera’s op andere punten opstellen, weer afbreken, rails verleggen, enz. Het was dus ook veel rondhangen totdat de cameraploeg weer klaar was. De crew bestond wel uit 50 man. Het zag er allemaal heel erg ongeorganiseerd uit maar alles verliep zoals gepland. Ik werd ook nog van echtgenoot gewisseld. Lekker zeg! Als enige blanke vrouw in een roze jurk zullen degene die opletten denken dat ik daar aan het scharrelen ben! Er waren natuurlijk ook pauzes voor lunch en diner. Er was een hele grote kantine waar iedereen kon eten. De expats aten met de crew terwijl de Indonesiërs kant en klaar maaltijden kregen om in een speciaal voor hen, neergezette tent, op te eten. Misschien was het de bedoeling dat wij daar ook aten maar wij zijn gewoon de kantine ingestapt en gaan eten en er was niemand die er iets van zei, dus zal het wel goed geweest zijn!
Ik was maar een extra voor de achtergrond maar er stond wel om de 10 minuten iemand aan me te pulken om meer haarlak in mijn haar te spuiten of mijn lippen te stiften(let wel, iedereen met het zelfde lippenkwastje). Allemaal heel professioneel.
Na het avondeten moest ik een andere jurk aan, de producer zei dat ik anders teveel op zou vallen! Haha, ik ben de enige blanke vrouw met blond haar, ik denk niet dat een andere kleur jurk veel uit zal maken. Mijn haar bleef gewoon hetzelfde! Maar ja, het zal wel!
Er werd een avond scene gefilmd in Chinatown. De straten werden helemaal nat gespoten en er liepen overal mannen met rokende blikken om mist te maken. Het zag er echt heel goed uit. De mariniers hadden het ook goed naar hun zin want die moesten hoertjes versieren! De zakenlui gingen zich vervelen want er waren wel barretjes maar geen drank en ze zeurden constant dat ze bier wilden drinken! Zij vroegen aan de producer of ze naar huis konden gaan. Dan zal ik even jullie agent bellen was haar antwoord! AGENT! Haha het bleek dat we een agent hadden, hij heet Herman en het was degene die ons op gehaald had! Hier in Indonesie pikt iedereen wel een graantje mee en ze halen natuurlijk wel een deel van je honorarium af! We krijgen officieel 1 miljoen om mee te doen maar Herman krijgt 100.000 voor zijn services. Het is ook allemaal net echt!
Helaas kon ik amper foto’s maken want fotograferen en video’s maken was ten strengste verboden. Ik heb er stiekem een paar gemaakt maar echt veel kun je er niet op zien.
Ik vond het een hele leuke ervaring en als ik nu naar de tv kijk besef ik dat een show van een uur waarschijnlijk een jaar heeft geduurd om te maken! Ik dacht dat het een “one off” zou zijn maar……….. mijn “agent” heeft alweer gebeld of ik morgen ook kan komen. Ik denk dat ik nog wel veel gevraagd zal worden want er zijn heel weinig expat vrouwen hier. Hij vroeg ook al gelijk of ik vriendinnen had die misschien ook wilden komen. Pech! Ik ken wel een paar expat vrouwen maar die hebben allemaal kleine kinderen en kunnen niet de hele dag weg. Ik kwam pas om 1.00 uur ’s nachts thuis! Ook zal het niet gemakkelijk zijn om veel expat mannen te vinden want die werken allemaal overdag. Ach, ik vind het wel leuk en het is toch ook weer een hele bijzondere ervaring. Wie weet wat ik morgen weer aankrijg!
-
29 Oktober 2012 - 18:16
Yvonne Verhoeven:
Hoi Yvonne,
Jij maakt daar ook wel wat mee,zeg! Straks wil iedereen je handtekening en kun je niet meer normaal over straat!Hihi.
Misschien kunnen we je ooit toch nog bewonderen in de serie.
Succes met de volgende opnames en geniet er van.
Groetjes,
Yvonne -
29 Oktober 2012 - 18:20
Petra:
echt heel gaaf maar wil je mij straks nog wel kennen nu je een ster bent. -
29 Oktober 2012 - 22:42
Martina:
geweldig weer yvon ik lees ze zo graag die verslagen jij maak inderdaad ook van alles mee he een saai leven heb je volgens mij niet,wat word de volgende bestemming ha ha nou kijk weer uit naar de volgende gr. van arie en mij x -
30 Oktober 2012 - 07:53
Geraldine:
Wat leuk om mee te maken! Hoewel ik me kan voorstellen dat het ook erg vermoeiend kan zijn, wachten is altijd slopend, lijkt het me super om meegemaakt te hebben. XXX -
30 Oktober 2012 - 07:53
Geraldine:
Wat leuk om mee te maken! Hoewel ik me kan voorstellen dat het ook erg vermoeiend kan zijn, wachten is altijd slopend, lijkt het me super om meegemaakt te hebben. XXX -
30 Oktober 2012 - 13:27
H.schoovers:
oh,wat ben ik trots op je,ik ben de oom van een filmster.,nou wie kan dat zeggen.Yvonne het was leuk om weer eens van je nieuwe avonturen te lezen.Ik ben benieuwd naar je volgende belevenissen,groetjes en liefs van jopie en harrie. -
30 Oktober 2012 - 13:46
Wilma :
hee zus superleuk ,,jij maakt nog eens wat mee .. hou me op de hoogte he ,,kussss pummie -
30 Oktober 2012 - 16:50
Nelleke:
Dit is toch geweldig ......dit is leven ........ kun je niet aangeven dat je wel een paar leuke vrouwen uit Holland kan laten invliegen, als we eten en drinken krijgen (plus ticket en verblijf) ga ik zeker mee akkoord.
Geniet van je opnames kanjer.....xxx -
31 Oktober 2012 - 13:46
Miranda:
Jij weer! Grappig! Nou, en ik ...... zit nog steeds op deze berg :). Liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
